Opis
Fragment książki:
Wydarzeniami z 23 sierpnia rozpoczęła się kilkumiesięczna, niezwykle krwawa i zacięta bitwa o opanowanie Stalingradu przez wojska niemieckie, a następnie ich uporczywa obrona “Stalingradzkiej Twierdzy”. Walkę o opanowanie miasta można podzielić na następujące cztery etapy:
1. Obrona zdobytego korytarza XIV KPanc. na północy miasta i przebijanie się 4. Armii Pancernej do południowych dzielnic – 24 sierpnia-11 września.
2. Wrześniowe walki o opanowanie dzielnic centralnych.
3. Październikowe walki o dzielnice fabryczne.
4. Ostatnie próby zepchnięcia obrońców do Wołgi w pierwszej połowie listopada.
Każdy z tych etapów miał kulminacyjne natężenie walk i wynikające z nich momenty krytyczne, zwłaszcza dla obrony, każdy obfitował w wydarzenia dramatyczne, złożone z epizodycznych przeżyć walczących ze sobą żołnierzy. Tu bowiem, inaczej niż w polu, walczono zaciekle, często wręcz karabinem z bagnetem, pistoletem maszynowym, łopatką saperską, granatem ręcznym, miotaczem ognia, a nawet cegłami i kamieniami o budynki, hale, piętra, piwnice, korytarze i pojedyncze pomieszczenia. Walczono na stacjach kolejowych, na torach, w wagonach i parowozowniach. Tu “każdy żołnierz był sobie generałem” – jak to określił dowódca 62. Armii gen. Czujkow. Od sprytu, pomysłowości i odwagi żołnierzy, a przede wszystkim zdolności pokonywania śmiertelnego znużenia i niewyspania zależało bardzo wiele.
Bohaterami tych walk stali się strzelcy wyborowi, przeważnie myśliwi oraz spadochroniarze, władający też doskonale nożami.
