|
 |
Szczury Pustyni 1940-42
Gra wydana samodzielnie
 Scenariusze
|
|
Afryka Północna była areną ciężkich zmagań sił alianckich (w tym: amerykańskich, brytyjskich, austaliskich, nowozel;tndzkich, hinduskich, południowo-afrykańskich, polskich, francuskich, greckich i czechosłowackich) z siłami niemiecko-włoskimi. Już w roku 1940 rozpoczęły się regularne walki włosko-brytjskie, kiedy to marszałek Graziuni - głównodowodzący 10 Armii włoskiej, zaatatakował Egipt spychając Brytyjczyków aż pod Mersa Matruch. Blitzkrieg nie trwał jednak długo i Włosi zatrzymali się, gdyż zabrakło im zaopatrzenia.
Tymczasem dowództwo brytyjskie szykowło się do przeprowadzenia akcji odwetowej, mającej na celu zniszczenie całości wojsk włoskich stacjonujących w Afryce. Operacja "COMPASS", w której brały udział: 7 brytyjska Dywizja Pancerna oraz 4 hinduska Dywizja Piechoty, rozpoczęła się w grudniu 1940 roku i od razu przyniosła sukcesy. Atakująca od strony pustyni 7 DPanc. zamknęła w kotle kilka włoskich dywizji piechoty i zajęła strategiczną przełęcz Halfaya. tymczasem 4 DP likwidowała jednostki włoskie, znajdujące się w okrążeniu. Przyszło jej to o tyle łatwo, że Włosi nie byli zbyt bitni i po pierwszych strzałach poddawali się. Nie zwlekając 7 DPanc. uderzyła na zachód, zmuszując do odwrotu pozostałą część włoskiej 10 Armii (część jej jednostek zamknęła się w Sollum, Bardii i Tobruku, pozostałe wycofywały się drogą nadmorską - Via Balbia - na zachód). By wzmocnić natarcie Brytyjczycy rzucili do walki świeżą 2 brytyjską DPanc oraz australijską 9 DP. To właśnie tym dwum dywizjom przypadło w udziale zniszczenie resztek wojsk włoskich w Cyrenajce. Operacja ta zakończyła się pod koniec stycznia całkowitym sukcesem, zniszczono całą 10 Armię włoską (dziesięć dywizji piechoty i jedną brygadę pancerną przy zupełnie minimalnych stratach własnych. Zdobyto nie zniszconą Bardię 3 stycznia 1941 oraz Tobruk - 21 stycznia 1941. Brytyjczycy byli tak pewni dalszych sukcesów, że zlekceważyli przeciwnika i nie ścigali go aż do całkowitego zniszczenia.
Tymczasem Włosi otrzymali posiłki w postaci niemieckiej 5 Dywizji Lekkiej i pododdziałów wsparcia z nowo utworzonego Korpusu Afrykańskiego (DAK). Głównodowodzący niemieckiego korpusu Erwin Rommel, nie czekając na dalsze wzmocnienia, uderzył na rozwiniętą na pustyni brytyjską 2 DPanc. rozbijając ją zupełnie (jej dowódca dostał się do niewoli). Od 1 do 10 kwietnia Niemcy zajeli całą Cyranejkę i zamknęli od strony lądu twierdzę Tobruk. Ich jednostki rozpoznawcze zbliżyły się do granicy z Egiptem i zaszła realna groźba, że zajmą Przełęcz Halfaya. Jednak szybko sprowadzone posiłki (1 południowoafrykańska DP) zażegnały tę groźbę. Jedną z przyczyn przerwaniu serii szaleńczych sukcesów armii włosko-niemieckiej było źle zorganizowane zaopatrzenie. Problemem dla wojsk niemieckich był broniący się Tobruk, bez którego nie można było realnie myśleć o poruszaniu się na wschód. Mimo jednak licznyh ataków nie udało się zdobyć tej strategicznie ważnej twierdzy. Sytuacja na froncie ustabilizowała się, a walki ograniczono jedynie do starć patroli.
l5 czerwcu 1941 roku jednostki alianckie rozpoczęły atak w celu odblokowania Tobruku. Była tu operacja "Battleaxe". Z Egiptu przez pustynię uderzyły jednostki 7 DPanc. i 4 hinduskiej DP. Zacięte walki na całycm froncie przy szczupłości sił utakujących doprowadziły do zatrzymania aliantów tuż za granicą Libii. Nie udało się zdobyć żadnego ważnego strategicznie celu. W walkach wyróżniły się jednostki włoskie, bronitące dostępu do Przełęczy Hallaya i Fortu Capuzzo, oraz 5 DLekka. która kontratakując znmsiła. do wycofania się aliantów na pozycje wyjściowe. Tak więc próba odblokowania Tobruku nie powiodła się, a poniesione ,straty zmusiły brytyjsky 8 Armię do zuprzestania na pewien czas działań ofensywnych.
Następna operacja zaczepna wojk alianckich, "Crusader", była jedną z najwużniejszych bitew w całej kampanii afrykańskiej. Rozpoczęła się 18 listopada 1941 roku głębokim manewrem przez pustcnię. W pierwszych dniach bitwy wszystko przebiegało zgodnie z oczekiwaniem Brytyjczyków. 7 DPancerna zbliżyła się do Tobruku na odległość 23 km. W samej twierdzy szykowano się do wykonania wypadu w celu ułatwienia zadania nudciągającym od strony pustyni "wchawcom". Tymczasem na reakcję Niemców nie trzeba było oczekiwać zbyt długo. Już, 19 listopada do walki ruszył cały DAK (15 i 21 DPanc.). Również włoska 132 DPanc. "ARIETTE" nie próżnowała i walczyła dzielnie zatrzycmując lewe skrzydło nacierających. Doszło do szeregu odosobnionych starć. Szala zwycięstwa przechylała się na różne strony. Dochodziło do wzajemnego odcinania linii zaopatrzenia przez wychodzącego na tyły nieprzyjaciela. Nie było jednolitej linii frontu, a przemieszane wojska walczyły i ginęły w zupełnym odosobnieniu. 21 listopada, mimo udanego wypadu załogi Tobruku, Niemcom udało się zatrzymać ofensywę alitantów i przejść nawet do silnego kontrataku. W tej sytuacji dowództwo 8 Armii brytyjskiej rzuciło do walki wszystkie posiadane odwody, w tym 2 nowozelandzką DP oraz armijną 1 Brygadę Czołgów. Zaciete walki trwały do połowy grudnia i zakończyły się Pyrrusowym zwycięstwem aliantów. Co prawda Niemcy zmuszeni zostali do odwrotu, ale straty sprzymierzonych były tak duże, że nie mogli oni rozpocząć pościgu i musieli rozbudować linie obronne przed spodziewaną kontrakcją Niemców i Włochów.
A było się czego bać. Otóż Niemcy otrzymali poważne wzmocnienia w sprzęcie i w ludziach. Również Włosi poważnie się wzmocnili, a skoncentrowane w bazach zaopatrzenie umożliwiało prowadzenie długotrwałych walk ofensywnych. Z początkiem czerwca rozpoczęła się ofensywa państw osi. Uderzający przez pustynię DAK i XXI włoski Korpus Szybki obeszły alianckie pozycje rozciągające się na południe od Gazzali i uderzyły na Tobruk od południa. Nie pomogły interwencje 7 DPanc, które nie tylko nie doprowadziły do zwyciestwa, ale jeszcze naraziły tę jednostkę na ciężkie straty. W ciągu kilku najbliższych dni doszło do całkowitego załamania się frontu i wojska alianckie rozpoczęły odwrót, początkowo do Tobruku, a następnie dalej na wschód.
W samej twierdzy pozostawiono 2 południowoafrykańską DP wraz z jednostkami wsparcia, zaś resztę wojsk wycofano na granicę egipsko - libijską. Zamierzano powtórzyć w najbliższej przyszłości operację "Crusader". Jednak tym razem Niemcy byli znacznie silniejsi. 20 czerwca 1942 roku zdobyli Tobruk, gdzie przejęli ogromne zapasy paliw i broni, biorąc do niewoli 35 000 żołnierzy. Nie spoczęli na laurach. Wraz z Włochami uderzyli na wschód. Wszelkie próby ich zatrzymania spełzały na niczym, ani Przełęcz Halfaya, ani twierdza Mersa Matruh nie zatrzymały tego uderzenia. Dopiero ostatnia linia obrony pod EI-Alamein wytrzymała atak i dała czas na ściągnięcie odwodów i przeprowadzenie ostatecznego rozstrzygającego starcia.
|
